Rouwen, ieder op zijn eigen manier.

Iemand verliezen in je leven is zo ingrijpend. Een paar weken geleden is mijn lieve moeder overleden. Zo snel is het allemaal gegaan. Ik kan nog niet bevatten, dat ze er niet meer is. Al een paar keer deze week dacht ik; ik ga maatje bellen. Zo fijn, even horen hoe het is, even afspreken wanneer ik naar Apeldoorn zal gaan. Maar haar bellen kan niet meer. Haar fysieke aanwezigheid is weg, het mysterie van de dood. Waar ben je nu? Hoe zou het zijn met je? Ben je bij pa en bij je ouders? Ben je thuis op een plek die je had gehoopt? Je huisje waar je zo graag woonde voelt zo kaal en leeg zonder jou. We gaan met elkaar alles opruimen en uitzoeken. Een heel leven van foto’s en herinneringen. En daar druppen de tranen weer, al zoveel tranen gehuild. Het voelt zo rauw van binnen.

Waarom bestaat toch de dood? Waarom kunnen we niet door blijven leven? Wat is de zin van ons bestaan?

En dan krijg ik een mooi gedicht van een dierbare vriendin.

Gedicht van Augustinus (kerkvader 354-430)

De dood is niets, ik ben slechts aan de andere kant. Ik ben mijzelf, jij bent jezelf. Wat wij waren voor elkaar, zijn we nog altijd.

Noem mij zoals je mij steeds hebt genoemd, spreek tegen mij zoals weleer, op dezelfde toon, niet plechtig, niet triest, lach om wat ons samen heeft doen lachen.

Denk aan mij, bid met mij, spreek mijn naam uit thuis, zoals je het altijd hebt gedaan, zonder haar te benadrukken, zonder zweem van droefheid.

Hel leven is wat het altijd is geweest, de draad is niet gebroken. Waarom zou ik uit je gedachten zijn, omdat je me niet meer ziet? Nee, ik ben niet ver, juist aan de andere kant van de weg.

Zie je, alles is goed, je zult mijn hart opnieuw ontdekken en er de tederheid terugvinden. Dus droog je tranen en ween niet als je van mij houdt.

Fijn dat er zoveel mensen met je meeleven, zoveel kaarten, appjes, mailtjes en lieve berichtjes. Het helpt en verzacht. We nemen de liefdevolle herinneringen mee in ons hart. Daar voelen we de verbinding. We mogen putten uit geloof, hoop en liefde. De mooie herinneringen rijg ik als een parelketting aan elkaar. En ik weet dat velen dit proces meemaken, dat het onderdeel uitmaakt van het leven. Maar rouwen, hoe doe je dat? Ieder doet dat op zijn eigen manier en dat is goed.

1 april 2022 wordt er een lezing gegeven door Prof. dr. Manu Keirse, emeritus hoogleraar aan de faculteit geneeskunde van de universiteit in Leuven. Hij is klinisch psycholoog en doctor in de geneeskunde. In België en Nederland is dhr. Keirse vooral bekend vanwege zijn expertise rondom verlies en verdriet. Zijn eerste boek; ‘Helpen bij verlies en verdriet', een gids voor het gezin en hulpverlener’ werd een bestseller.

De avond begint om 19.30 en duurt tot 21.30. Na afloop kun je dhr. Keirse spreken en zijn boeken inzien/kopen.

Aanmelden via e-mail: info@deneijkholt.nl 

Entree: gratis

Boeiende avond voor iedereen die te maken heeft met Verlies en Verdriet.

Liefs Ankie